Utworzenie nowej parafii w 1991 r.

Mimo utraty dawnego pięknego klasztoru w Lublinie przy ul. Bernardyńskiej, wskutek kasaty przez zaborców w 1864 r., Bernardyni zawsze byli obecni w Lublinie głównie poprzez Ojców pracujących i studiujących na KUL. Nie mieli jednak własnego domu zakonnego. Dopiero pod pod koniec lat 80-tych, dzięki zabiegom profesora KUL o. Oktawiana Jusiaka i prowincjała Bernardynów O. Andrzeja Pabina, ks. bp ordynariusz Bolesław Pylak wyraził zgodę na założenie nowego klasztoru i parafii na terenie planowanego w przyszłości osiedla "Botanik" w dzielnicy Sławinek/Sławin (nieopodal ogrodu botanicznego i poligonu wojskowego. Był to teren na obrzeżach miasta, bardzo zaniedbany i wyludniony - zaledwie ok. 450 mieszkańców). W tym miejscu zakonnicy zakupili działkę przy ul. Willowej i wybudowali tymczasową drewnianą kaplicę z klasztorem, którą poświęcił Ks. bp Bolesław Pylak, ordynariusz lubelski 11.08.1991 roku. Jest to historyczna data powrotu Bernardynów do Lublina i założenie nowego klasztoru i parafii pw. św. Brata Alberta. Pierwszym proboszczem został o. Jan Szpila, a wspomagali go budowniczy tegoż klasztoru o. Oktawian Jusiak i o. Mariusz Lepianka. W pracach duszpasterskich pomagali także ojcowie studiujący na KUL. Kolejnymi przełożonymi klasztoru i kierującymi życiem nowej i rozwijającej się parafii byli: o. Albert Drożyński, o. Julian Śmierciak, o. Malachiasz Makuch, o. Oswald Jasielski i ponownie o. Julian Śmierciak - który już wprowadził parafian do nowego kościoła w 2011 r. (ale o tym na następnej stronie).

Życie parafii przy małej drewnianej kaplicy trwało 20 lat. Były to wspaniałe lata. Wszyscy miło wspominają uroczą kaplicę, bardzo przytulną i stylowo zdobioną. Bardzo mała wówczas wspólnota parafialna sprzyjała temu, że wszyscy czuli się jak w rodzinie. Zainteresowanie parafian wszelkimi budowami i działaniami było wielkie. Niektórzy włączali się bezpośrednio do prac albo gotowali obiady dla pracowników. Dzieci spędzały całe dnie przy klasztorze - nie dziwiło to wcale, bo w tej dzielnicy Lublina nie było prawie nic, więc wszelkie atrakcje były jedynie w klasztorze. Dbali o to zakonnicy, którzy organizowali dla dzieci spotkania oazowe, a później nawet kawiarenki i festyny. Pusty teren Sławina stopniowo zaczął się zaludniać, budowano nowe i piękne domy, a także bloki mieszkalne, które po roku 2000 powstawały w bardzo szybkim tempie. W 2002 r. wybudowano ul. Willową (które wcześniej była głębokim wąwozem). Równocześnie zakonnicy zaczęli budować nowy murowany klasztor, a później okazały kościół ( o czym na następnej stronie). Stara drewniana kaplica została rozebrana w 2014 r. i podarowana do potrzebującej parafii na Ukrainie (do miejscowości Makarew), gdzie funkcjonuje do dziś. Poniżej zachęcamy do oglądnięcia galerii zdjęć, które dla starszych będą miłym wspomnieniem, a dla nowych źródłem informacji.

(Aby otworzyć fotografie kliknij i przeglądaj jak na komórce, przesuwając palcem lub myszką. Najlepiej powiększ na całe okno "kwadratem" w prawym górnym rogu. Tam też wyłącz znakiem X lub na klawiaturze ESC )

Tagi:
Bernardyni Lublin